Artikel in Brabants Dagblad

Vandaag stond ik in het Brabants Dagblad. Het bericht is hieronder te vinden, en op http://www.brabantsdagblad.nl/regios/brabant/3952554/Gebaar-Reinier-van-Arkel-na-separatie-Jolijn.ece 

Gebaar Reinier van Arkel na separatie Jolijn

door Stephan Jongerius. woensdag 29 oktober 2008 | 17:40 | Laatst bijgewerkt op: donderdag 30 oktober 2008 | 08:17

DEN BOSCH – Omdat zij als puber langdurig in de isoleercel moest doorbrengen, is de Reinier van Arkel groep in Den Bosch bereid Jolijn Santegoeds alsnog ‘genoegdoening’ te bieden. Dat heeft voorzitter van de raad van bestuur Paul Spronken haar in een persoonlijk gesprek meegedeeld.

Santegoeds bracht tussen haar zestiende en achttiende vele maanden door in de isoleercel van jeugdpsychiatrisch centrum Herlaarhof, onderdeel van de RvA groep. Met haar actiegroep ‘Tekeer tegen de Isoleer’ werd zij sindsdien min of meer het gezicht van het verzet tegen drang en dwang in de psychiatrie.

Spronken nodigde de inmiddels dertigjarige Eindhovense uit voor een gesprek, nadat zij de situatie van een vriendin aankaartte. Die werd afgelopen weekeinde opgenomen bij RvA en diezelfde avond gesepareerd nadat ze medicatie had geweigerd.

Spronken wil niets kwijt over dit ‘persoonlijke gesprek’. "We willen wel bezien of Jolijn Santegoeds vanuit haar ervaringsdeskundigheid kan bijdragen aan ons beleid om separeren terug te dringen, mits daarvoor op afdelingen draagvlak bestaat." De RvA groep is hard op weg binnen een jaar het doel te halen om veertig procent minder te isoleren.

Santegoeds reageert verheugd en verrast, maar ook wantrouwig. "Mijn eerdere klacht is ongegrond verklaard, fantxc3 stisch dat er vooruitgang in zit. Maar het moet er niet om gaan dat ik mijn mond houd in de media. Ze moeten oprecht erkennen dat ze fout zijn geweest. Dat is voor mij ook wezenlijk om verder te kunnen met mijn leven."

Over de vorm van genoegdoening is nog niet gesproken. Santegoeds: "Ik kan me een groepsexcuus voorstellen, want het gaat niet alleen om mij. Misschien zou ik ook betaald werk kunnen doen voor de clixc3xabntenraad."

Santegoeds signaleert een groot verschil tussen het beleid en de werkvloer op de afdeling van haar opgenomen vriendin. Ze noemt de sfeer er ‘kil en niet betrokken’. Spronken zegt zich niet in dat beeld te herkennen.

 

Jolijn Santegoeds. foto Cor de Kock

Ik ben nog aan het nadenken hierover. Het is erg bijzonder om dit mee te maken. Het zal geen betaalde baan worden, want ik wil onafhankelijk blijven. Ik wil wel meehelpen aan de verbeteringen (ook best betaald), maar is dat genoegdoening? Het is echt een moeilijke vraag. Ik zou willen zien dat het echt oprecht is. Een groepsexcuus is wel reeel denk ik. Ik snap ook dat de genoegdoening in dit geval wel om mijn eigen ervaringen gaat, maar het staat niet los van het geheel natuurlijk. Ik ben er 1 van. Ik ben me aan het beraden. Daar heb ik echt even de tijd voor nodig, en suggesties zijn welkom! 

Verder was ik gisteren, 29 oktober, bij de bijeenkomst Almaar Ambulanter III in de Janskerk in Utrecht en daar heb ik het Handboek FACT gekregen, over transmurale GGZ-wijkteams (ACT en FACT). Het was erg interessant. (F)ACT omvat preventie, rehabilitatie en nazorg, en valt niet weg gedurende behandeling. (continuxc3xafteit). De workshops en lezingen waren heel erg praktijkgericht (voor hulpverleners). Er werd af en toe vanuit de zaal benadrukt dat de uiteindelijke regierol wel bij de client dient te liggen, en dat dit soms wat onderbelicht lijkt in de presentaties. Het schijnt dat er in het Handboek meer aandacht aan wordt besteed, wat ook blijkt door de bijdragen van Wilma Boevink. Verder vormt de financiering van (F)ACT nog wel een duister punt waar men mee bezig is.

De presentatie van prof. Jin van Os gaf een verdieping op de nieuwe integrale visie en aanpak. Hij sprak over de xe2x80x9choorzittingxe2x80x9d die met clienten in Maastricht heeft plaatsgevonden, waarbij men serieus eens wilde luisteren naar de beleving van de clienten die dwang hebben ondergaan, om daarvan te leren. Ook zijn suggestie om het begrip xe2x80x9cschizofreniexe2x80x9d uit te bannen vanwege de nadelige uitwerking op het geluk van clienten (stigma, angst, onbegrip, werkeloosheid enz.) sprak mij erg aan. Dit zijn kernachtig voorbeelden voor de attitude-verandering.

Vandaag heb ik een gesprek gehad met Hans Martin Don, de wethouder van Eindhoven die zich op sociale vlakken bezighoudt. Ik heb hem meteen een handboek FACT gegeven (Remmers van Veldhuizen e.a. ISBN 9789 0589 81356). Dat is aan hem wel besteed!

Het gesprek met Hans Martin Don verliep goed. We gaan met VWS aan tafel zitten om de mogelijkheden voor een pilot te onderzoeken mbt een expertise-centrum voor onvrijwillige zorg.
Er zijn nl. nieuwe beleidsplannen in aantocht zoals 1. een BOPZ-commissie die een onafhankelijk advies over dwangbehandelingen zal formuleren, regionaal en multidisciplinair, 2. een informatiepunt voor alle belanghebbenden (project van VWS). 3. toenemende vermaatschappelijking door ACT en FACT-teams (multidisciplinaire wijkteams voor transmurale GGZ, met continuiteit van zorg). Ik denk zelf aan een lokaal/regionaal loket c.q informatiecentrum.

Hans Martin Don zei dat het idee wellicht past binnen het beoogde "inwonersplein" voor de gemeente Eindhoven. Het doel is om iedereen met vragen omtrent onvrijwillige zorg (ook klachten of vraag om alternatieven) adequaat te kunnen helpen, dus zowel naasten, clienten, hulpverleners, gemeente en andere instanties en buitenstaanders.

De projectleider van VWS heeft al aangegeven dat ze het plan steunt om in Eindhoven een soort van pilot te starten. We zullen dus verder in overleg gaan hierover.

Ik hoop dat een informatiecentrum ook de regionale kennisoverdracht kan bevorderen (tussen GGzE en RvA enz.)

Spoedgesprek bij Reinier van Arkel-Groep

Een vriendin van mij is onlangs opgenomen op Zilverlinde 4 in Vught. Zij schreef haar klachten uit en stuurde ze naar mij. Ik schrok. Het zijn dezelfde klachten die ik elk jaar weer te horen krijg uit die instelling. Ik trok aan de bel door verschillende mailtjes te sturen in mijn netwerk. Dat heeft het een en ander in beweging gebracht en ik werd direct uitgenodigd voor een gesprek met het bestuur.

Vandaag, op 28 oktober 2008, ging ik naar Den Bosch voor een gesprek met Paul Spronken (voorzitter Raad van Bestuur) en Grace Herrmann (projectleider Dwang en Drang) over de gang van zaken bij de Reinier van Arkel-Groep.

Er was mij al aangegeven dat er inmiddels een aantal dwang en drang-projecten zijn ingevoerd over de hele breedte van de instelling, maar toch had ik fundamentele klachten ontvangen (xe2x80x9cde schoolvoorbeelden hoe het niet zou moetenxe2x80x9d) en daarover gingen we dus praten. Hoe kunnen de tegenstellingen tussen bestuur en praktijk zo groot zijn? En wat gaan we doen om dat op te lossen.

In hoofdlijnen waren de klachten: kille ongezellige afdeling, huisraad niet in orde, sloten op huiskamer en kantoor, afstandelijke sfeer tot de verpleging, weinig gesprekken (verzoeken worden zelfs afgewezen, iemand bellen mag niet), veel aandacht voor regels en medicamenteuze repressie/ separeer.

Terwijl clixc3xabnten hunkeren naar warmte en aandacht, naar liefde en kansen.

In sommige instellingen heerst tegenwoordig een goede sfeer en is er sprake van samenwerking tussen clienten en hulpverleners. Maar het lijkt alsof de beheerscultuur op Zilverlinde nog niet weg is, ondanks alle inspanningen voor dwangvermindering.

De cijfers van de dwang en dwang-projecten bij Reinier van Arkel laten een duidelijke daling zien. Er wordt minder vaak en minder lang gesepareerd. Het doel van 40% minder separaties in 1 jaar zal bijna worden gehaald, men zit nu tussen de 30 en de 40% minder. Het project bestond uit een nieuw handboekje voor dwangsituaties, met deelhandleidingen voor clienten, verpleegkundigen, behandelaars, teamleden en een verplichte cursus Gastvrijheid. Op de Zilverlinden (opname) is het project 1 jaar geleden begonnen, en inmiddels lag de focus nu bij Herlaarhof (kinder- en jeugd).

Hoe kan het dan dat het nu weer zo xe2x80x9congastvrijxe2x80x9d is op sommige afdelingen? En hoe gaan we dat tegen? Ook het bestuur was geschrokken van de klachten die ik aanhaalde.

Wij begrijpen allemaal dat routines moeilijk te veranderen zijn, maar het is nu dus nodig om echt actief bezig te blijven. Er zit blijkbaar wel beweging in. Er is in principe voldoende personeel aanwezig, maar het probleem bevindt zich in de bejegening en de houding.

Een voorbeeld: De verpleging geeft aan dat er geen gesprek mogelijk is xe2x80x9comdat het nacht isxe2x80x9d terwijl er 3 verpleegkundigen aanwezig zijn. Zij kijken samen TV, en de client mag er niet bij komen zitten, maar moet naar bed. De client heeft behoefte aan zorg door bijv. begrip, nabijheid of een gesprekje om rustig te worden. Maar de verpleging citeert een regel, waardoor zij niet in actie hoeven komen. De bereidheid ontbreekt dan eigenlijk en dat voelt een client onmiddellijk. Clienten voelen zich daardoor vaak erg eenzaam, onwelkom en onbegrepen. Clienten proberen deze afwijzing vaak te voorkomen door zelf ook afstand in te bouwen en dat is natuurlijk ongewenst in de geestelijke gezondheidszorg. Dit is zo dus geen gastvrije zorg.

De GGZ is voor alle partijen leuker als er met passie gewerkt wordt. Zorgbereidheid is een wederzijds verschijnsel. Je kan het ook gewoon vertrouwen of samenwerking noemen. De routines zijn echter hardnekkig. Het gewenste gesprek komt vaak nog onvoldoende op gang en dat heeft ook deels te maken met een verouderde visie.

Weer een voorbeeld: Vroeger dacht men bijvoorbeeld dat separatie kalmerend en rustgevend (prikkelarm) zou zijn, ondanks het verzet van de client. Inmiddels heeft men al veel beter leren luisteren, en is bekend dat separatie niet rustgevend is, maar traumatisch. Het mag daarom enkel als noodmaatregel gebruikt worden. Maar veel verpleegkundigen hebben op hun opleidingen geleerd dat separatie xe2x80x9cprikkelarmxe2x80x9d zou zijn, en passen dat daarom goedbedoeld toe. Het is belangrijk om de ogen te openen voor de voortschrijdende inzichten, maar het is zeker niet eenvoudig om een jarenlange overtuiging bij de bron te ontmaskeren.

Mijn idee was dat er meer ervaringsdeskundigheid ingezet zou kunnen worden om verpleegkundigen te laten ervaren dat een client een goede gesprekspartner kan zijn, en zo de afstandelijke beheersmatige cultuur nog verder en sneller te doorbreken. Ik heb aangeboden dat ik bereid ben om hieraan mee te werken, en dat zal ook een gevolg gaan krijgen. Ik zal waarschijnlijk worden betrokken bij evaluaties en projecten zowel op afdelingsniveau als bij de clixc3xabntenraad. Ook hebben we bedacht dat er meer samenwerking, uitwisseling en kruisbestuiving zou kunnen komen tussen de GGzE in Eindhoven en Reinier van Arkel-Groep Vught/Den Bosch, met name ook op het vlak van de clientenparticipatie.

Er is dus al met al een hoop bereidheid vanuit het bestuur voor verandering en verbetering. Dat is erg positief. Men erkent de problemen en zoekt naar verbeteringen en oplossingen. Ik ben daardoor nu iets milder gestemd over de Reinier van Arkel-Groep, omdat ik zie dat eraan gewerkt wordt. We zullen geduld hebben en de verandering stimuleren zoveel als we kunnen.

Paul Spronken had in het begin van het gesprek aangegeven dat hij 3 redenen had om mij uit te nodigen: Naast het praten over het voorkomen van dwang en de lopende Dwang en Drangprojecten , en de toekomst (2) wilde hij ook praten over mijn eigen ervaringen die hij had vernomen via de media, en hoe de instelling aan mij genoegdoening zou kunnen geven (3). Ik was zeer verrast door deze uitspraak. Dat had ik totaal niet verwacht.

We hebben kort gesproken over de gang van zaken op de afdeling 5 Zuid van vroeger, en ik merkte dat onze verhalen enigszins uit elkaar lagen (dat vond ik erg pijnlijk). Ik zal hier een andere keer voor terugkomen, mede omdat ik me daarop voor wil bereiden, maar vooral omdat ik nu voor de huidige situatie kwam.

Ik zal me gaan beraden over een genoegdoening. Dat is een moeilijke vraag waar ik echt over na moet denken. Ik wil dan wel dat ze echt snappen waar het over gaat. Dus dan moeten ze wel mijn verhaal kennen. Mijn versie. (dat is nu nog niet zo blijkbaar). Daar krijg ik dan wel weer een beetje een raar gevoel bij. Ik wil wel dat ze echt beseffen dat het fout was wat ze met mij deden. En vooral ook waarom. En ik wil dat het niet meer gebeurd.

Ik snap ook dat het om mijn eigen genoegdoening zou gaan.. voor mijn pijn, maar ja.. Druk dat maar eens uit.. Er is nog zoveel. Ik heb ook het gevoel dat ik pas ECHT verder kan als ik die erkenning en genoegdoening krijg. Iets in mij v
erlangt daarnaar, en wel zo hard dat ik er full time aan werk. Het is alles voor me. Het is als een kurk die de champagne tegenhoudt. Wat daarachter schuilgaat is immens.. Druk dat maar eens uit.. Mijn werk als activist en mijn persoon zijn verweven, dus ik moet echt goed nadenken wat ik wil.

Als ze echt een genoegdoening willen doen, dan hoef ik geen rechtszaak voor de tuchtcommissie te doen, (wat ik zelfstandig wilde gaan doen bij gebrek aan een advocaat – die hebben geen tijd). Dat zou wel een heleboel vervelend werk schelen. Dat wil ik wel. Het is echt heel apart om dit mee te maken.

Helaas kan ik niet direct de situatie voor mijn vriendin veranderen. Maar de klachten zijn wel opgepikt als een belangrijk signaal. Men gaat er iets mee doen, en ik word daar waarschijnlijk bij betrokken. Dat is toch een goede actie dus.

Al met al is het dus een bijzondere dag geweest. En het blijkt: onze strijd is zeker niet voor niks. Jammer dat het soms zo langzaam gaatxe2x80xa6

Nog wat nieuwtjes

Ypsilon heeft van 1 t/m 8 november een MELDWEEK SEPARATIE.

Op http://www.ypsilon.org/meldweek  kan je een formulier invullen (dat kan nu al)

Komende week ga ik op woensdag 29 oktober naar Utrecht, voor het symposium Almaar Ambulanter III, over FACT en ACT (bemoeizorg enz.) waar ook een praktisch handboek uitgereikt zal worden. Ik ben uitgenodigd als gast (ik hoef dus niet te betalen). Het lijkt me erg interessant, omdat er een grote noodzaak is tot vermaatschappelijking van de GGZ

Op donderdag heb ik een afspraak met Hans Martin Don (SP-wethouder van Eindhoven) over mijn ideexc3xabn voor een kenniswinkel voor expertise bij onvrijwillige zorg. In de praktijk is het namelijk zo dat een gedwongen behandeling vast kan lopen, omdat er een vertrouwensbreuk tussen de client en de hulpverleners optreedt. In plaats van vertrouwelijk contact is er dan vaak enkel nog angst, verzet en strijd. Als het zover komt, is het voor de aanwezige verpleging eigenlijk niet goed mogelijk om hier nog uit te komen samen met de clixc3xabnt, want het vertrouwen is immers al verspeeld. In de huidige praktijk kan men hier weinig aan doen en is een overplaatsing (nieuwe kansen, nieuwe omgeving, nieuwe mensen) vaak de enige uitweg voor de clixc3xabnt. Een dergelijke vertrouwensbreuk moet voorkomen worden, en dat kan door meer zorgvuldigheid met meer aandacht voor de wensen en vragen van de clixc3xabnt. Aandacht is tijd, maar er is een structureel personeelsgebrek in de GGZ, waardoor het moeilijk is om voor iedereen klaar te staan. Ook zijn er verschillen in de bejegening en attitude bij verschillende instellingen. De voortschrijdende kennis is nog niet overal evengoed verspreid. Dit zou verandert kunnen worden door een xe2x80x9ckenniswinkelxe2x80x9d waar verpleegkundigen een beroep op kunnen doen als zij onmacht ervaren. Zij kunnen daar tips en informatie of voorlichting krijgen, maar er zou ook een mogelijkheid moeten bestaan om werkelijk om zorg-ondersteuning te vragen. Hiervoor zou een database van kundige hulpverleners aangelegd kunnen worden (bijv. vanuit de Fre Domissegroep) om zo extra expertise te kunnen leveren om noodsituaties en vertrouwensbreuk te voorkomen. De kennisverschillen moeten opgeheven worden. En zorg is nu eenmaal geen egaal productieproces, maar mensenwerk dat kan varixc3xabren in intensiviteit.

Op vrijdag 31 oktober ga ik naar een symposium in Amsterdam xe2x80x9cVerward van Geest en ander ongerief. Psychiatrie en geestelijke gezondheidszorg in Nederland (1870-2005).xe2x80x9d Daar wordt een gelijknamig 3-delig boek gepresenteerd van Harry Oosterhuis en Marijke Gijswijt-Hofstra

Zie ook http://www.huizingainstituut.nl/archive/2008/10/09/Aankondiging_symposium_Verward#body 

Verder was er afgelopen vrijdag 24 oktober een interessante uitzending van 1vandaag over de financieringsproblematiek door de invoering van DBCxe2x80x99s.

Hierin wordt aangehaald dat marktwerking in de GGZ goede zorg nagenoeg onmogelijk maakt en leidt tot meer isoleercelgebruik. Wij zijn ook tegen de DBCxe2x80x99s in de GGZ. Zorg is mensenwerk. Maar zoals gezegd, naast bureaucratie en personeelstekorten zouden ook de kennisverschillen en verschillen in attitude/bejegening aangepakt moeten worden.

Bij Goedemorgen Nederland xe2x80″KRO Radio 1 was op 13 oktober een uitzending xe2x80x9cStoringxe2x80x9d. Het eerste deel van een serie over jeugdpsychiatrie vanuit Herlaarhof (kinder- en jeugdpsychiatrie in Vught).

Het overzicht van de serie staat op  http://goedemorgennederland.kro.nl/uitzending-fragment.aspx?id=169585

Maandag: http://player.omroep.nl/?aflID=8083151&fragid=7 

Dinsdag http://player.omroep.nl/?aflID=8083170&fragid=6

Woensdag http://player.omroep.nl/?aflID=8083189&fragid=6

Donderdag http://player.omroep.nl/?aflID=8083208&fragid=6

Vrijdag http://player.omroep.nl/?aflID=8083227&fragid=6

Symposium bij HBO-V in Ede

Gisteren, op vrijdag 24 oktober 2008 was er bij de Christelijke Hogeschool Ede (CHE) een symposium xe2x80x9cBeroepsinnovatie in de psychiatriexe2x80x9d georganiseerd door tweedejaars studenten Verpleegkunde. Er werden 5 presentaties gehouden door de studenten. Ik was uitgenodigd door een groepje studenten om als ervaringsdeskundige mee te doen in de presentatie xe2x80x9cDwang en Drangxe2x80x9d. Vanwege mijn clientenperspectief was ik ook gevraagd om in de jury te zitten en de presentaties te beoordelen op o.a. innovatie, relevantie, respect voor zorgvragers enz. Het was een interessante en leerzame dag.

De eerste presentatie ging over Integrale psychiatrie, wat een verzamelbegrip is voor reguliere, aanvullende, alternatieve en complementaire zorg.

Het aanbod van de reguliere GGZ is gericht op de klassieke xe2x80x9cbehandeling van ziektenxe2x80x9d en is beschikbaar voor mensen met een diagnose. Aanvullende zorg is daarentegen bereikbaar voor iedereen en is met name gericht op het welzijn van de persoon. Aanvullende zorg omvat zowel de alternatieve zorg, zoals bijv. homeopathie, auratherapie, massages, reiki, yoga en ook complementaire zorg, waarbij men bijvoorbeeld met voedingsstoffen, kruiden, muziek, ontspanningsoefeningen, sport en therapeutic touch enz. probeert de de innerlijke balans te harmoniseren. (www.complementairezorg.nl). Integrale psychiatrie heeft een open houding naar dit totaalaanbod van de zorg.

Er volgde een korte discussie over voor en nadelen, waarbij het vooral leek te gaan om wetenschappelijke bewijzen voor werkzaamheid of kwakzalverij.

Het was een interessant verhaal. In mijn reactie benadrukte ik dat ook de reguliere psychiatrie niet zo xe2x80x9cevidence basedxe2x80x9d is, en dat ook daar veel methodes worden gebruikt die wetenschappelijk niet of nauwelijks onderbouwd zijn (zoals isoleercellen die zonder effectstudies werden ingezet).

De tweede presentatie was getiteld xe2x80x9cDe verpleegkundige en de GGZ-agoog, aanvulling of bedreiging?xe2x80x9d en gaf inzicht in de verschillen in de visie en benadering van de GGZ-agoog en de verpleegkundige. Een verpleegkundige is opgeleid om de client te ondersteunen en beinvloedt beroepsmatig de vermogens van de zorgvrager om het evenwicht tussen draagkracht en draaglast te herstellen. (Beroepsprofiel Leistra ea). De GGZ-agoog heeft een andere focus dan de reguliere verpleegkundige en kijkt meer naar de context en dynamkiek van de individu in de samenleving. De GGZ-agoog focust zich op het gezonde leven van de client en de capaciteiten, wensen en vragen van de zorgvrager zelf. De GGZ-agoog maakt een brede probleemanalyse en maakt een Plan van Aanpak gericht op de sociaal maatschappelijke context van de persoon zelf en zijn rehabilitatie en reintegratie. De verpleegkundige heeft daarentegen een meer medische achtergrond en een focus meer gericht op de lichamelijke relatie van de problematiek en de individu. De opleiding voor GGZ-agoog is een specialisatie in de verpleegkunde opleiding.

Ik vond het wederom erg boeiend en mijn persoonlijke reactie was dat ik een GGZ-agoog een belangrijke meerwaarde vind hebben. Clienten in de GGZ zijn immers ook gewoon mensen die een gelukkig leven willen opbouwen, net als iedereen. Daarom is het belangrijk om de client als persoon te zien, met wensen en verwachtingen in zijn leven.

Als derde was de presentatie xe2x80x9cDwang en Drangxe2x80x9d waar ik zelf aan meedeed. De groep van 6 studenten had het thema dwangtoepassing onderzocht en presenteerde eerst de theorie. Dwangtoepassing omvat de vormen: afzondering, separatie, fixatie, medicatie en toediening van vocht/voeding en mag enkel worden toegepast ter afwending van gevaar. Er is een meldingsplicht bij de Inspectie, na 5 dagen, zo dachten ze. Ook werd er aangehaald dat de separeercel prikkelarm zou zijn, en de client rust zou bieden.

Toen ik vervolgens als ervaringsdeskundige mocht spreken over mijn ervaringen, merkte ik toch even op dat ze waarschijnlijk wat oudere boeken en bronnen hadden gebruikt bij hun onderzoek. Inmiddels zijn er xe2x80x98voortschrijdende inzichtenxe2x80x99 dat separeren namelijk niet prikkelarm en rustgevend is, maar dat eenzame opsluiting zeer veel negatieve prikkels met zich meebrengt, zoals angst, verzet, boosheid, onbegrip, verdriet en onmacht. Dit leidt vaak tot een verergering van de problemen.

Ik illustreerde dit met mijn eigen ervaringen. Ik vertelde hoe ik als jongere de dwang had ervaren. Ik werd gesepareerd omdat ik xe2x80x98een gevaar voor mezelfxe2x80x99 was vanwege zelfmoordpogingen, maar door de eenzame opsluiting raakte ik nog dieper in de put. Ik vertrouwde de hulpverleners niet meer en werkte niet mee aan mijn behandeling. Er werd meer en meer dwang toegepast, zoals ook fixatie en dwangmedicatie, maar het werkte alleen maar averechts. Daarna kwam ik in een andere kliniek (een KIB voor intensieve behandeling) waar de nadruk niet lag op straffen, sancties en beheersen, maar op ontwikkeling, rust en mogelijkheden. Ik werd daar niet meteen opgesloten als ik weg was gelopen, maar ik mocht kiezen wat ik wilde doen. Er was meer begrip. Ik benadrukte hoe belangrijk vertrouwen is in de hulpverlening, en dat ik als client ook gewoon als mens wilde leven.

Mijn verhaal kwam zichtbaar aan en er was extra tijd nodig om de vragen te beantwoorden, vooral over alternatieven. Daarbij benadrukte ik dat de grote verbetermogelijkheden liggen in de preventie van noodsituaties, door vroege signalering en zorgvuldige bemiddeling.

De vierde presentatie ging over Innovaties in de Forensische Zorg, waarbij agressiemanagement door vaktherapie werd besproken.

Er zijn verschillende vormen van agressie, zoals opkomen voor jezelf, maar ook geweld uit macht of angst. Vroeger werden mensen die problemen hadden met agressie vooral opgesloten, eerst onder de TBR-wet, en tegenwoordig met TBS. De nadruk lag daarbij op beveiliging. Inmiddels is er een onderzoek gedaan naar het hanteren en behandelen van agressie door vaktherapie op 5 vlakken, namelijk muziek, beeldend (creatief), drama, dans en beweging en PMT (sport). Dit onderzoek van Smeijsters (2007) toont aan dat vaktherapiexc3xabn media zijn om agressie te hanteren en behandelen, met als kernthemaxe2x80x99s het ontladen, ervaren, uitbeelden, uiten en verwerken van gevoel. Dit onderzoek is nog niet volledig breed uitgevoerd maar geeft wel een duidelijke en praktisch bruikbare indruk van de eerste resultaten.

Het was een duidelijk verhaal en het sprak mij zeker aan, omdat ook hier meer diepgang gegeven werd aan de zorg en het omgaan met agressieproblemen.

Als laatste was de presentatie xe2x80x9cStickers plakken (medicalisering)xe2x80x9d aan de beurt. Het was een levendige presentatie, waarbij iedereen een etiketje opgeplakt kreeg. Medicalisering betekent dat er steeds meer aspecten van het leven in een medisch spectrum worden geplaatst. Het is de vraag of dit wenselijk is. Er zijn
verschillende oorzaken van de toenemende medicalisering, zoals een groeiend zorgaanbod, de lobby om psychiatrie te zien als medische wetenschap, de farmaceutische industrie en de financieringssystematiek die gebaseerd is op de DSM4. Inmiddels wordt er gezegd dat 1 op de 4 mensen een psychiatrisch probleem hebben. Deze diagnostiek heeft voor en nadelen. Enerzijds is het een bevestiging en erkenning van de noodzaak tot hulp en leidt dat tot meer herkenning en kennis over preventie en behandeling. Anderzijds is een diagnose vaak stigmatiserend en ziekmakend en trekt het de verhoudingen scheef. Uit een onderzoek onder clienten over de houding van verpleegkundigen haalden zij naar voren dat verpleegkundigen vooral de nadruk zouden moeten leggen op het goede in de mens, en minder op de ziekte. Verpleegkundigen zouden de diagnoses en behandelingen niet klakkeloos moeten aannemen, maar breed reflecteren en communiceren met de zorgvrager. Goede voorlichting en het beantwoorden van vragen zijn belangrijke themaxe2x80x99s en het belang van de client dient altijd voorop te staan. De presentatie zette aan tot een interessante discussie over medicalisering.

Ik vond het een zeer goede presentatie, met een goede kritische boodschap. Ik ben zelf geen voorstander van de medicalisering, want ik zie de GGZ voornamelijk als een sociaal-maatschappelijke aangelegenheid.

Al met al was het een leerzame en zeer interessante dag. Met de jury hebben we stevig overlegd welke presentatie de prijs zou winnen. Integrale psychiatrie en Medicalisering sprongen eruit omdat ze visievormend waren, net als de presentatie van Dwang en Drang. Uiteindelijk heeft onze presentatie van Dwang en Drang gewonnen omdat het clientenperspectief daarbij zo nadrukkelijk werd neergezet, doordat de groep studenten mij had uitgenodigd. We hebben een lekkere taart gewonnen! Het was een hele fijne dag en in een goede sfeer werd de dag afgesloten met een muzikale bezinning.

Een ontdekking mbt de wet BOPZ

Nou ik ben ergens achter gekomen. Ik heb de afgelopen maanden zeer serieus mee zitten denken over de vervanging van de wet BOPZ. Daar was ik voor gevraagd door het ministerie van Justitie. Vervolgens heb ik hard nagedacht over wat er beter kan in de GGZ mbt dwangtoepassing en heb ik allerlei manifesten en papers geschreven. Maar mijn ideeen blijken allemaal over zorgkwaliteit te gaan en de BOPZ gaat over de juridische besluitprocedure. Het ministerie ging niet echt in op mijn ideeen, hoewel ik van de groepsleden steeds veel complimenten kreeg over mijn stukken. Uiteindelijk 3 manifesten, 3 papers en 7 vergaderingen later ben ik erachter gekomen waar het aan ligt. In de wet BOPZ staat wel wanneer isoleercellen mogen worden gebruikt (xe2x80x9cgevaarscriteriumxe2x80x9d), maar verder wordt de zorg niet geregeld in die wet. De BOPZ gaat enkel over een juridische beslissingsprocedure mbt het gevaarscriterium enz. en er is een aparte wet die de zorgkwaliteit moet regelen, namelijk de nieuwe wet van Klink (xe2x80x9clex Klinkxe2x80x9d). Op de laatste bijeenkomst uit de serie is het me nu duidelijk geworden dat ik mijn ideeen niet kwijt kan bij de BOPZ-vergaderingen. Ik vond die vergaderingen vaak ook zoo oppervlakkig, en er was nauwelijks diepgang mbt de veldproblemen, alleen over procedures en woordjes. En de randvoorwaarden die ik graag aan isoleercelgebruik zou ophangen, en alle andere kwaliteitsaspecten die ik heb beschreven zijn geen beslissingsprocedures, maar onderdeel van de zorgkwaliteit (Bijv. afschaffen van de scheurkleding, presentie-verplichting van hulpverleners bij dwangtoepassing en een kenniswinkel voor hulpverleners). Het is nu duidelijk dat mijn ideeen niet in de juridische tekst hoort, maar bij xe2x80x9cclixc3xabntenrechten en zorgkwaliteitxe2x80x9d in een andere wet.

Gelukkig is de energie die ik in de BOPZ-procedure heb gestoken niet zinloos geweest, want ik heb wel een basisvisie neergezet met mijn verslagen en manifesten, en de deskundigen waren onder de indruk van mijn analyse en oplossingen. Ik zal dus al mijn werk naar minister Klink toesturen en me maar eens gaan verdiepen in die andere wet met de 7 rechten voor de client.

De nieuwe zorgkwaliteitswet is te vinden op http://www.minvws.nl/kamerstukken/mc/2008/programma-zeven-rechten-voor-de-client-in-de-zorg-investeren-in-de-zorgrelatie.asp

Eigenlijk in theorie zou de BOPZ de isoleercel wel kunnen verbieden, maar omdat er in de praktijk nog zo weinig mogelijkheden zijn voor alternatieven (veel veldproblemen dus), zou dat verkeerd uit kunnen pakken, met bijv. veel meer dwangmedicatie om de isoleercel te voorkomen, omdat er geen andere expertise is of een personeelsgebrek. Dat willen wij ook niet. Wij willen dat er dwangvrije alternatieven in de plaats van dwangmaatregelen komen. En in de praktijk hebben we het dan dus over zorgkwaliteit: Een zorgvuldige dialoog, meer vertrouwen, meer aandacht voor kansen en bijv. positief agressiemanagement. Al deze dingen zijn kwaliteitsaspecten van de zorg. En de procedure van de wet is een ander verhaal.

Wel een beetje shit dat ik zo lang heb geprobeerd om de verkeerde wet te wijzigen, maar ach, alle begin is moeilijk. En ik heb wel dingen bereikt, dus het is wel goed. En ik zeg maar zoo, want dat is korter dan dierentuin 😉

Verder was de uitzending van Netwerk van gisteren (9 oktober 2008) heel erg goed over het drogeren van demente bejaarden, wat echt schrijnend en mensonterend is.

http://www.netwerk.tv/uitzending/2008-10-09/chemisch-vastbinden

Het verschil tussen de harde en zachte benadering is hier erg duidelijk in beeld gebracht. Echt een aanrader!

Lea Bouwmeester maakt zich sterk

Op 4 oktober 2008 op de radio bij Kopspijkers ging Lea Bouwmeester (2^e Kamerlid PVDA) in debat met Michel van Erp van NUxe2x80x9991, de beroepsorganisatie van verplegers en verzorgers. Het was een pittig debat over dwangtoepassing (m.n. fixatie), waarbij Lea Bouwmeester aangaf dat dwangtoepassing (zoals isolatie en fixatie) verminderd en voorkomen moet gaan worden, waarop Michel van Erp antwoordde dat hulpverleners hun best al doen.

Het radiofragment van Kopspijkers is te luisteren via deze link:

http://www.excluded.nl/pvda/kopspijkers_live_radio2_4okt2008.mp3 

(van de website van Excluded: www.excluded.nl )

Michel van Erp benadrukte de goede bedoelingen van hulpverleners en gaf aan dat het met de huidige bezetting noodzakelijk kon zijn om als uiterste middel te fixeren. xe2x80x9cBijvoorbeeld 1 nachtdienst op een groep van 25 of 30 clienten, en als er dan een client onrustig wordtxe2x80xa6xe2x80x9d Volgens hem was het voor politici erg gemakkelijk om om een verandering te roepen, terwijl er een geldgebrek en personeelstekort is, en dat is veroorzaakt door o.a. de politiek zelf. Hij vond de eenvoudige voorstelling van xe2x80x9covermatige inhumane dwang-toepassingxe2x80x9d een zware beschuldiging aan het adres van hulpverleners. xe2x80x9cAan elk middel kleven risicoxe2x80x99s, maar de hulpverleners doen zeker hun bestxe2x80x9d

Lea Bouwmeester verdedigde de noodzaak van een cultuuromslag. Zij was het ermee eens dat hulpverleners liever geen dwang toepassen, maar een vergelijking van de cijfers van verschillende instellingen laat toch verschillen zien. En daaruit blijkt volgens haar dat er toch verschillende resultaten geboekt worden met in principe gelijke middelen. Een mogelijke oorzaak is onder andere de personeelsbezetting, maar een cultuuromslag bereik je niet door enkel het personeel uit te breiden. Er zijn instellingen die laten dat het anders kan en waar weinig naar dwang gegrepen wordt, en bij die instellingen probeert het management actief om dwang te voorkomen.

Michel van Erp beaamde dat er verschillen waren, maar volgens hem waren de verschillen te wijten aan een xe2x80x9cmoeilijkere groep clientenxe2x80x9d.

Lea Bouwmeester bleef aansturen het feit dat er verschillen zijn, en verschillen kunnen verbeterd worden. Zij gaf aan dat er met alternatieve middelen en kundig personeel beter omgegaan kan worden met problemen, en een heel groot deel van de crisissituaties zo voorkomen kan worden. Maar 1 verpleegkundige in de nacht op 30 clienten kan nooit goed gaan.

Michel van Erp zei dat er soms zelfs geen verpleegkundige is xe2x80x99s nachts, maar een beveiliger (bijv. op een psychiatrisch ziekenhuis in Den Bosch..aiiii).

Lea Bouwmeester vond dit onacceptabel en vond dat hier direct iets moest gebeuren. Het budget voor de zorg moet van onderaf geformuleerd worden. Het kan niet dat het voor het management en de tussenlagen allemaal goed geregeld is en er dan nauwelijks meer geld is voor de zorg. De zorg kan veel efficixc3xabnter werken, met de client centraal EN de medewerkers. Het doel is kwaliteit van zorg en we moeten ons richten op wat wel werkt, en dat uitbreiden.

*

Ik krijg ondertussen steeds meer vertrouwen in de cultuuromslag… De beerput gaat open, en het KAN anders! En het kan NU anders! xe2x80xa6

Politiek reisje naar Den Haag

Gisteren, 1 oktober 2008, om 20.30 begon het spoeddebat in de Tweede kamer in Den Haag, over het fixatie en isolatiebeleid in zorginstellingen. Dit spoeddebat was ingelast vanwege de sterftecijfers door dwangtoepassing (in het laatste jaar xe2x80x9cofficieelxe2x80x9d 7 dode ouderen door fixatie, en 4 doden in de isoleercel, met als kanttekening dat de meldingsplicht niet goed wordt nageleefd, en dat deze cijfers in werkelijkheid nog veel hoger liggen.) De dood van Wim in de isoleercel van SPDC Amsterdam Oost was immers aanvankelijk ook niet gemeld. De laatste weken zijn er nog 2 mensen overleden waarbij dwang werd toegepast, maar die zaken zijn niet zo in de media neergezet. (ook onderweg naar de separeer xe2x80″ met hevig verzet- sterven er soms mensen, zoals onlangs een Eindhovense arrestant, en iemand in GGZ de Grote Rivieren).

Het spoeddebat van 1 oktober is nog terug te vinden op http://www.tweedekamer.nl/kamerstukken/verslagen/kamer_in_het_kort/separeren.jsp#0

Het spoeddebat ging over de sterftecijfers en incidenten, en de rol van de inspectie. Het beeld van AMC de Meren in Amsterdam (met de beelden van Alex via Netwerk, en de bekendmaking van de sterfgevallen in SPDC Oost via Nova) roept discussie op. De beelden van Alex in de isoleercel werden eigenlijk door iedereen even schokkend gevonden als de foto van Jolanda Venema in de jaren 80 (het meisje aan de ketting in de verstandelijk gehandicaptenzorg).

De centrale vragen die gesteld werden waren: Hoe kan dit en hoe kan dit voorkomen worden? Waarom is er niet eerder ingegrepen als het bekend is dat het niet goed gaat op een afdeling? Wat zijn de tekortkomingen van de Inspectie voor de gezondheidszorg (IGZ)?

De oorzaken van de wantoestanden worden nog onderzocht door de inspectie en de PVP. Mogelijk komt er nog een breder landelijk onderzoek. Het kabinet was verdeeld over de oorzaak: personeelstekort of cultuurprobleem?

Het antwoord over het functioneren van de inspectie gegeven door minister Klink van VWS luidde als volgt:

De inspectie geeft de instelling eerst een waarschuwing, om ze de kans te geven om van hun fouten te leren. De tweede stap is gexc3xafntensiveerd toezicht en pas daarna volgt sluiting. Het mag gezegd worden dat NIET de inspectie het SPDC in Amsterdam Oost heeft laten sluiten, maar de voorzitter Jeroen Muller van de nieuwe raad van bestuur ARKIN heeft die beslissing genomen. Maar er is dus WEL al eerder actie ondernomen door de Inspectie.

De Inspectie is daarnaast ook niet toegerust voor toezicht op individuele situaties. Dat is inderdaad een tekortkoming. En mogelijke oplossing is een herschikking van de toezichthouders. Het plan daarbij is om de PVP een grotere rol te geven in het toezicht. De individuele klachten die via de PVP binnenkomen moeten naar de Raad van bestuur, en openbaar zijn voor iedereen (geanonimiseerd) zodat er openheid over de interne situatie is. De Raad van Bestuur dient zich in te spannen voor een goede zorgkwaliteit om klachten te voorkomen. De Inspectie zou dan een koepel voor het landelijke toezicht kunnen blijven. 

Wat deze avond het meeste opviel was de verontwaardiging van mevrouw van Miltenburg van de VVD: xe2x80x9cOnmenselijk, dat mensen hun behoeften moeten doen op een kartonnen po, en dat ze niet eens een gewoon toilet hebben, dat ze soms zelfs maanden, soms zelfs jaren in zoxe2x80x99n cel zitten, en zelfs geen kamer meer hebben op de instelling, ik kan het gewoon niet geloven dat dat in Nederland gebeurt. Dit is onacceptabel en niet meer van deze tijdxe2x80x9d. Zij verraste ons positief met deze scherpe kritiek op het gebrek aan kwaliteit in de zorg.

Ook Lea Bouwmeester van de PVDA liet zien dat ze zich goed had verdiept in de zorgkwaliteit en de projecten Dwang en Drang. Zij stelde voor om direct te beginnen met een plan van aanpak, waarbij de 5 beste instellingen (waar het minste dwang wordt toegepast) als voorbeeld dienen voor de rest, zodat de kennis wordt overgedragen.

Het idee voor deze kopgroep vond steun en de minister zegde hierop toe.

Wat mij persoonlijk erg tegenviel was de visie van de SP, die op basis van een onderzoek onder 500 GGZ-verpleegkundigen concludeerde dat alles de schuld was van de marktwerking, de werkdruk en de bureaucratie. Over een cultuurprobleem of attitude-verandering hoorde je ze niet. Ik vind het jammer dat al mijn pogingen om met de SP samen te werken niet van de grond zijn gekomen, en dat ze nu met een gebrekkige visie komen die enkel gebaseerd is op onderzoek onder verpleegkundigen. Dat is een gemiste kans voor hun. Op het vlak van psychiatrie heb ik veel meer affectie met GroenLinks en de PVDA, en zelfs de VVD. Ik ben nu dus echt een zwevende kiezer geworden, want ik voel me nu echt niet meer thuis bij de SP.

**

Het debat heeft tot in de nacht geduurd. Helaas moest ik om half twaalf de zaal verlaten om de trein naar Utrecht/Hilversum te halen, dus heb ik het debat niet helemaal af kunnen kijken. Maar ik had mijn nachtrust ook nodig, want ik had om 7 uur xe2x80x99s morgens een live interview bij Goedemorgen Nederland. Ik sliep in het Amrath Gooiland Theater Hotel (4 sterren!), dat was geregeld door Goedemorgen Nederland. Dat was echt stoer! xe2x80x99s Avonds op mijn hotelkamer heb ik het item van Nova gekeken over de Quick Scan van de PVP (Patienten-Vertrouwens-Persoon) naar aanleiding van de wantoestanden op de afdelingen van AMC de Meren. Het blijkt dat er op zeker 10 andere afdelingen in Nederland sprake is van wantoestanden, en 20 andere afdelingen zijn dubieus.

Klik hier om de uitzending van Nova te bekijken – 1 oktober – nog meer doden in isoleercellen:

http://www.novatv.nl/novaplayer/player169.html?id=rep-6375-0

Het artikel van de website van Nova: http://www.novatv.nl/index.cfm?ln=nl&fuseaction=videoaudio.details&reportage_id=6375

Na een paar uur heerlijke slaap, werd ik om 6.15 opgehaald met de taxi om naar de studio van Goedemorgen Nederland te gaan.

Klik hier voor de uitzending van Goedemorgen Nederland

http://goedemorgennederland.kro.nl/uitzending.aspx?id=168346

Daarna ben ik samen met Lea Bouwmeester (Tweede Kamerlid PVDA) teruggebracht naar het Binnenhof in Den Haag. We hebben heel goed en gezellig zitten kletsen op de achterbank en we hadden niet eens door dat we in de file stonden J Lea Bouwmeester is echt aardig. Ze wilde erg graag meer weten over mijn acties en visie en ze stond echt open voor mijn kijk op de psychiatrie.

In mijn vrije ochtenduren ben ik naar de bibliothee
k in Den Haag gegaan om even te werken. Erg handig dat ze daar gratis wireless internet van de gemeente hebben, want ik had Lea Bouwmeester nog wat informatie over alternatieven voor dwang en isoleercellen beloofd en die heb ik haar dus meteen doorgestuurd (mijn manifesten over de vervanging van de BOPZ, stukken van de WHO (GFCMH) en de VN, andere rapporten en zinnige relevante verslagen). Wij waarderen haar stellingname tegen isoleercellen enorm en daarom willen we zorgen dat ze het nodige materiaal in handen heeft om (hopelijk) ook de andere bestuurders te overtuigen.

**

xe2x80x99s Middags was ik wederom als toeschouwer in de Tweede Kamer voor het Algemeen Overleg over de evaluatie van de wet BOPZ (Bijzondere Opnamen in Psychiatrische Ziekenhuizen; de wet over dwangbehandelingen dus)

Bij dit overleg gaven de verschillende politieke partijen hun mening en stelden ze vragen aan de ministers van Justitie en VWS (Hirsch Ballin en Klink) en die gaven dan antwoord. Het ging vooral over de uitgangspunten voor de nieuwe wet, waarbij naast de uitgangspunten van het 3^e evaluatie-rapport BOPZ ook steeds weer de wantoestanden onder de aandacht kwamen. En ook in dit debat lag de nadruk weer op verbeteren van de zorgkwaliteit. De vraag is: Wat is er nodig? Welke koers wordt er ingezet? Ruimere mogelijkheden voor xe2x80x9cdwangtoepassing op maatxe2x80x9d? Dwangvermindering? Hoe verhoudt zich dat? Wat wordt de vorm en procedure? Wie heeft welke rol? Wat is toelaatbaar en wat niet?

Bij dit debat was de toonzetting van dhr. Vendrik van GroenLinks erg goed; xe2x80x9cDwangtoepassing is voor iedereen een nederlaag, niemand is er gelukkig meexe2x80x9d. Ook hij leek goed op de hoogte van de ontwikkelingen in de GGZ (ook al zat hij daar om zijn collega te vervangen). Ik kon mij goed vinden in de visie van dhr. Vendrik.

Ook mevrouw van Miltenburg (VVD) bleef duidelijk prikkelen en aansturen op kwaliteitsverbetering en mevrouw Bouwmeester (PVDA) benadrukte wederom het belang van contact, vertrouwen en bejegening.

**

Voor mijn gevoel overheerste in de Tweede kamer de opvatting dat men verandering wil. Dat is een goed teken. Dwangtoepassing wordt niet langer meer goedgepraat en verdedigd, maar men erkent dat het een probleem is waar men vanaf wil. Dat is echt een heel belangrijk keerpunt.

Wij zijn erg blij met de parlementaire discussie en de media-aandacht.

Wij hopen dat de huidige discussie rond dwangtoepassing ook echt een vergelijkbaar effect heeft als de opspraak rond de fotoxe2x80x99s van Jolanda Venema destijds. Dan zou er nu werkelijk een verandering komen. Wij zien in ieder geval wel dat de veelbesproken cultuuromslag mbt psychiatrie nu wel concreet vorm krijgt door een maatschappelijke verandering. De algemene opinie is nu toch wel dat de situatie van Alex in zijn isoleercel weerzinwekkend is en niet meer van deze tijd. DAT is geen zorg.

Wij hebben goede hoop dat de beerput die nu geopend is opgeruimd gaat worden. Het is bijvoorbeeld erg positief dat ARKIN zelf heeft besloten het SPDC te sluiten nav de wantoestanden. Dat getuigt van inzicht dat het ook anders kan. En omdat wij weten dat er in de praktijk al veel alternatieven ontwikkeld zijn voor dwang, zijn wij ervan overtuigd dat met wat inspanning deze nieuwe kennis verspreid zal worden. Het is nu een kwestie van ruimte voor de goedwillende hulpverleners, om de juiste aanpassingen in de zorg te kunnen maken, met meer aandacht, zorgvuldige bejegening, diepgang en ontplooiing.

En dat gaat lukken! Daar zijn wij van overtuigd. De hulpverleners zijn zelf de historische strijd ook meer dan zat. DAT was immers nooit het motief van hun vak. Nu eenmaal bekend en tastbaar is dat het ECHT anders KAN, zal men deze wantoestanden niet laten voortbestaan. Met de juiste inspanningen zal er vrede kunnen komen in de psychiatrie.

naar Den Haag

Vanavond is het spoeddebat over fixatie en isolatie in zorginstellingen in Den Haag. Daar ga ik op de tribune zitten, samen met andere actievelingen.

Morgenvroeg om 7.00 uur zit ik in Goedemorgen Nederland! samen met Lea Bouwmeester van de PVDA. Dat lijkt mee heel erg gaaf.

En de omroep heeft een hotelovernachting voor me geregeld in Hilversum, zodat ik het allemaal kan redden vannacht.

Morgenmiddag is er een commissiedebat over de evaluatie van de wet BOPZ in de Tweede kamer. Daar ga ik ook heen.

Dat wordt dus een klein zakenreisje!

Gaaf!! En nu maar hopen dat het ook effect heeftxe2x80xa6

Alex is vrij- en PVDA is tegen isoleercellen!

Alex is vrij- en PVDA is tegen isoleercellen!

Dat was het goede nieuws dat gisteren, dinsdag 30 september bij Netwerk op TV was.

Netwerk 30 september xe2x80″ Alex Oudman deel 2

Zie website http://www.netwerk.tv/uitzending/2008-09-30/alex-oudman-deel-2

Alex is uit de isoleercel en Lea Bouwmeester (tweede kamerlid PVDA) pleit voor een totaalverbod op isoleercellen in de psychiatrie.

Alex zat onder erbarmelijke toestanden in de isoleercel van AMC de Meren, maar hij is er afgelopen donderdag kort na de uitzending van Netwerk uitgehaald. Er kwamen xe2x80x9cextreem veel reacties binnenxe2x80x9d naar aanleiding van deze uitzending.

Lea Bouwmeester van de PVDA reageert op de opsluiting van Alex: xe2x80x9conmenselijk, ik krijg er kippenvel van, de isoleercel moet verdwijnen, zo snel mogelijk. De instellingen die het nu zonder isoleercel doen, moeten het goede voorbeeld zijn voor andere instellingen, en aan anderen leren hoe ze dat doen. In het buitenland kunnen ze het ook zonder isoleercellen. In Nederland moet de isoleercel ook verdwijnen, en dwang en drang moet teruggedrongen worden.

Enkele bekende alternatieven zijn het bijscholen van hulpverleners, in het voorkomen van een crisis en hoe om te gaan met een crisis. Er moet een kwaliteitslag gemaakt worden, maar het gaat ook om een cultuurverandering. Men kan ook denken aan de uitstraling van het gebouw: in een gebouw dat licht en ruimtelijk is, schijnen de mensen ook minder vaak in een crisis te komen. Al die maatregelen moeten op een rijtje gezet worden, en dan moet er op korte termijn een plan van aanpak komen om die alternatieven voor de isoleercel door te voeren.

xe2x80x9cDat voorbeeld van Alex is echt verschrikkelijk, dat mag nooit meer gebeurenxe2x80x9d.

Het was erg bijzonder om dit pleidooi uit de mond van een politicus te horen, en te weten dat zij dit standpunt zal gaan verdedigen, en dat zij nu ook diezelfde debatten aangaat als wij, en dat zij dus begrijpt wat wij bedoelen.

Patientgeluk dient volgens de weblog van Lea Bouwmeester het uitgangspunt te zijn.

Wij omarmen haar pleidooi.

Zie hier de weblog van Lea Bouwmeester (Pvda) http://www.leabouwmeester.pvda.nl/   met op 1 oktober het bericht over isoleercellen:

xe2x80x9cgebruik isoleercel in de GGZ voorkomenxe2x80x9d

Het is goed dat de media (met name Nova en Netwerk) aandacht geeft aan de wantoestanden in de psychiatrie. Nu zijn de misstanden opeens weer volop bespreekbaar. De harde waarheid is bekend geworden en heeft geleid tot een keerpunt: isoleercellen passen niet meer in deze tijd. De psychiatrie van de 21^e eeuw zal een hele andere zijn als we tot dusver gekend hebben, met als kernpunten vermenselijking, vermaatschappelijking en het bieden van kansen (diepgang in de GGZ).

En er was nog meer goed nieuws. Het RTL-nieuws meldt het volgende:

Jet Bussemaker (Staatssecretaris van Volksgezondheid) heeft in een brief aan de Tweede kamer laten weten dat fixatie van ouderen straks niet meer ingezet mag worden als val-bescherming. Er zijn namelijk dit jaar al 7 mensen gestikt in de Zweedse Banden, en dat is onacceptabel. Vallen is minder erg dan stikken, en zo is men tot het inzicht gekomen dat bij fixatie in de ouderenzorg het middel erger is dan de kwaal. Dat inzicht is wederom een mijlpaal. Hieraan is te merken dat de opvattingen over vrijheidbeperkende beveiligingsmaatregelen aan het verschuiven zijn. Er zijn verpleeghuizen in Nederland waar vastbinden niet meer voorkomt, en onderzoek wijst uit dat daar niet meer risicoxe2x80x99s zijn dan in andere verpleeghuizen. Het KAN dus evengoed zonder vastbinden, en daarom wil men nu de normen aanpassen, want vastbinden van ouderen is ook onacceptabel.

Zie ook het bericht van RTL nieuws:

http://www.rtl.nl/(/actueel/rtlnieuws/binnenland/articleview/)/components/actueel/rtlnieuws/2008/10_oktober/01/binnenland/1001_0001_beveiliging_grijpt_in.xml

Wij zijn dus heel erg blij! Onze protesten tegen dwangtoepassing en vrijheidsbeneming vinden nu breed gehoor in de politiek en de samenleving. Er zijn zoveel mensen met goede bedoelingen en wij verwachten dat deze ingezette cultuurverandering daarom ook zal gaan lukken! Het KAN zonder dwang, maar dan is er vertrouwen nodig. Dat is helemaal niet gemakkelijk, maar het is vooral een kwestie van tactvolle communicatie en een hele zorgvuldige, respectvolle bejegening.

Waar een wil is, is een weg!