Vet he!

Dit wil ik doen als ik later groot ben…
Leuk, zo’n dagje Madame Tussauds!

over het opsluiten van kinderen in de GGZ

Ik ben weer de hele week druk bezig geweest met allerlei mails, zowel voor het Wereldnetwerk (WNUSP, www.wnusp.net) als voor mijn eigen acties. En ik probeer aandacht te vragen voor de kinder- en jeugdpsychiatrie. De 8-jarige jongen wordt ondertussen weer wat zorgvuldiger behandeld zover wij weten. Hij zat volgens het bestuur van de Bascule niet in een echte isoleercel (hoewel er wel een bordje op de deur zat: separeer 4). Het was een xe2x80x9cstille kamerxe2x80x9d en er zit geen slot op de deur. Maar wij weten dat de kinderen groot en sterk moeten zijn om de deur fysiek open te kunnen maken (en dat zijn ze niet allemaal), en we weten ook dat de leiding de deur soms dichthoudt zodat kinderen er niet uitkunnen. Dat wil zeggen: het kind wordt dus wel degelijk opgesloten en mag er zonder toestemming niet uit.

Ik heb de inspectie gewaarschuwd, en een belangrijke mediabron, en diverse professionals en andere clientenorganisaties. En ik heb contact gehad met personen van het ministerie die met de wetswijzigingen bezig zijn.

Dit was mijn hele lange brief:

Beste XXX

Er wordt overal geleerd dat kinderen basisrechten hebben en beschermd moeten zijn, recht hebben op veiligheid en geluk, recht om te spelen en te lachen. Er zijn signalerings- en preventieplannen voor mishandeling. En kinder-zelfverdedigingscursussen, en er wordt over gepraat op school.

Kinderen wordt geleerd om het niet te accepteren als xe2x80x9cer dingen gebeuren die een kind niet wilxe2x80x9d zoals mishandeling, incest, pesten, enz. Er wordt van kinderen gevraagd om over zulke dingen te praten met volwassenen, ook als dat heel moeilijk is.

Voor een kind is het enorm moeilijk om over gevoel te praten, want het herkennen en benoemen van gevoel vergt een bepaalde mate van volwassenheid. Kinderen raken gemakkelijker overspoeld door hun gevoelsleven, omdat ze daar veel minder afstand van hebben. De manier van communiceren is daarom ook veel directer en intenser. (Bijv. bij een berisping is een strenge blik van een ouder/opvoeder al snel voldoende, en een aangetekende brief van de verzekering zal wellicht minder indruk maken op een kind)

Voor een kind is het ontzettend moeilijk om zijn/haar innerlijke leven te begrijpen, te overzien en daarop te reageren. Dus het is ook heel moeilijk om met een volwassene over gevoelens en situaties te praten. Want wat is er nu enger, dan iets proberen te beschrijven wat je niet begrijpt (en wat andere mensen xe2x80x9cgekxe2x80x9dnoemen). Hoe ga je praten over complexe geheimen?

Een kind is in ontwikkeling, en leert in zijn/haar jeugd om gevoelens te herkennen en te hanteren. Vaak leert een kind met vallen en opstaan zijn eigen grenzen en andermans grenzen kennen. Er is voor alles een eerste keer, en we weten dat kinderen in hun onwetende driften tot verrassende dingen in staat zijn. Maar daarvoor is in het algemeen begrip, want kinderen moeten immers nog dingen leren. 

Het gewenste gedrag wordt aangeleerd in de opvoeding (respect voor de ander enz.) en kinderen nemen doorgaans het gedrag over van hun omgeving/opvoeders (voorbeeldfunctie!).

Als een kind in de hulpverlening terecht komt, is dat vaak ofwel omdat anderen hem/haar weghaalden uit een ontoelaatbare situatie en/of omdat er een gedragsprobleem was. In alle gevallen dient het welzijn en de ontwikkeling van het kind centraal te staan.

Als een kind in de hulpverlening terecht komt, dan is zoxe2x80x99n kind verteld dat daar Professionele Hulp voor hem/haar is. Dat hij/zij de hulpverleners in vertrouwen kan nemen, en dat er gepraat kan worden over al die hele moeilijke onbegrijpelijke dingen. Er wordt verteld dat het goed zal komen, en dat ze goed voor hem/haar gaan zorgen.

Kinderen bezitten vaak een zeer duidelijk rechtvaardigheidsgevoel, en als dan blijkt dat er cellen aan het eind van de gang zijn, waar onrustige kinderen ingestopt kunnen worden, dan ondermijnt dat elke vorm van vertrouwen.

En hoe gevaarlijk kan een kind van 8 jaar oud zijn? En een kind van 10? En een kind van 12???? Kunnen die cellen niet beter weg om voor een open en gelijkwaardig afdelingsklimaat te zorgen?? Kan men bij gevaarlijk gedrag niet beter de politie bellen om voor een toekomstbestendige reflectie van de situatie te zorgen xe2x80″ namelijk dat een kind begrijpt dat hij/zij de wet heeft overtreden? En dat dat (gepaste) consequenties heeft, en dat er dan een eerlijk proces komt, waarbij er tijd is om alles te bespreken?

Het bestaan van isoleercellen op een kinder-/jeugdafdeling is afschrikwekkend en beangstigend, brengt raadsels met zich mee voor een kind, dat is erg verwarrend en doet de situatie geen goed.

Als een jeugdige namelijk op basis van psychische problemen ongewenst gedrag vertoont, is dat eigenlijk een experimentele vergissing (trial and error). Dat kan eenmalig zijn (grens ontdekken), maar er kan ook een meer structureel veranderde beleving aan ten grondslag liggen, waardoor een kind zich anders gedraagt. Men kan een kind niet volledig verantwoordelijk stellen voor zijn/haar gedrag, dus straffen is geen passende optie.

Het is belangrijk om een kind te leren hoe hij/zij VERDER kan komen, in plaats van persoons-afwijzend te werk te gaan met bijv. isoleercellen.

Zoals gezegd is het voor kinderen erg moeilijk om over hun beleving te KUNNEN praten, want het zal wellicht de eerste keer zijn, en worden ze begrepen?.

Er zal contact gelegd moeten worden.

Iedereen heeft op school geleerd dat opsluiting in een kerker, kelder, isoleercel enz. mishandeling is. Als je ouders dat met je deden, dan moest je dat melden. Net als uitkleden onder dwang en nog verdergaande handelingen. Iedereen (met name kinderen en vrouwen) wordt geleerd zich daartegen te verzetten door weglopen of zelfverdediging. Hoewel het in de praktijk wel moeilijk is, is de definitie erg duidelijk en goed te begrijpen.

Als een kind problemen heeft, en in een moeilijke verwarrende fase van zijn haar ontwikkeling verkeerd, waarbij zijn/haar bestaande overlevings- en gedragspatronen ter discussie staan (en een kind niet begrijpt wat er fout is..), dan ontstaat er twijfel over alles, en wordt diegene teruggeworpen op de dingen die hij/zij WEL zeker weet.

EEN van die dingen die vrij duidelijk gedefinieerd zijn is xe2x80x9cwat fysieke mishandeling isxe2x80x9d. Als het niet fijn is, en lijkt op al die dingen die ze op school vertelden (opsluiting enz.), dan is het verkeerd. (Dat was destijds voor mijzelf ook mijn enige houvast)

Een isoleercel is niet fijn, en pa
st onder de noemer fysieke mishandeling. Het is absoluut geen hulp, je mag er creperen. De hardheid van die benadering is ongekend, en drijft velen tot het uiterste. Je kan dan kiezen: de daders wel of niet vertrouwen?

Een kind weet van binnen dat hij/zij dit soort dingen niet hoeft te accepteren, dat is hem/haar geleerd op school.

Maar een kind beseft ook dat hij/zij niet veel kan doen tegen de wil en mening van een volwassene (en dat minderwaardigheidsgevoel duurt zeker tot aan 18). Kinderen proberen wel eens om zeggenschap toe te eigenen, maar ook zij beseffen van binnen eigenlijk ook wel dat dat xe2x80x9congewoonxe2x80x9dis, maar het is vaak een automatisch copingmechanisme. Vaak is dat juist de uitwerking van machtsongelijkheden en onmacht in de levensloop, en zijn diegenen met bijv. agressieproblemen juist uit op de regie over hun eigen leven enz..

Door afwijzend te werk te gaan wordt een kind dubbel (zelfs 3-dubbel) onmachtig.

1. een kind heeft op basis van zijn/haar leeftijd al geen volledige zeggenschap over zichzelf, en is afhankelijk.
2. een kind met psychische-/gedrags problemen heeft al zeer weinig houvast in het leven
3. een kind in de jeugd-GGZ wordt geconfronteerd met onbegrijpelijke, gevoelloze faciliteiten die het vertrouwen in de samenleving kapot maken.

Isoleercelgebruik bij kinderen is dus buitenproportioneel en zeer schadelijk.

Een kind wordt via isoleercellen gedwongen om zich aan te passen, zonder dat daarbij echt aandacht is voor zijn/haar innerlijke leven, welzijn, zelfontwikkeling enz.

Een kind wordt dan vanbinnen verscheurd. Kiezen voor zichzelf en de innerlijke stem van rechtvaardigheid, liefde en respect (in eenzaamheid), of kiezen voor het gelijk van de verpleging en je eigen waarheid niet meer geloven. WAT IS DIT VOOR EEN KEUZE? Kiezen tussen eenzaamheid en verwarring??

ZO ga je niet met kinderen of mensen om. DAT is een ding wat zeker is.

Zorg is heel andere koek.

Om met een kind aan zijn/haar ontwikkeling te kunnen werken er een goede onderlinge band nodig, met vertrouwen en contact, openheid, veiligheid, zodat eerlijkheid en samenwerking tussen client en hulpverlener mogelijk wordt. Een kind moet zichzelf durven zijn, en dan kunnen de professionals daarop anticiperen.

Met de aanwezigheid van isoleercellen worden kinderen vaak timide, en vooral mbt onbesproken, ongewone dingen (die zijn risicovol, want het is onduidelijk hoe een eerste confrontatie met diepere gevoelens zal verlopen). Het is dus logisch dat een kind in zoxe2x80x99n intimiderende omgeving de veilige weg probeert te zoeken en niet aan het openbaren van zijn diepste geheimen toekomt.

Kinderen weten wat het verschil is tussen straf en zorg, en zijn daarin zelfs scherper dan volwassenen. Het is een illusie om te denken dat kinderen het wel accepteren en ervan groeien, integendeel, nagenoeg iedereen vindt isoleercelgebruik op kinder-/jeugd-GGZ afdelingen gewoon kindermishandeling.

Wat een ouder niet mag, mag een verzorger toch ook niet!

Als een kind niet in een kolenhok opgesloten mag worden, waarom zijn er dan isoleercellen in de kinder- en jeugd-GGZ?

Alle kinderen hebben het recht om gevrijwaard te zijn van dergelijke vernederende en schadelijke handelingen.

Ik hoop dat u dit begrijpt en de wet hieromtrent zult formuleren,

Met vriendelijke groeten,

Jolijn Santegoeds

Kinderseparatie, klachten en OHCHR document

Deze week heb ik klachten ontvangen over de kinderafdeling van de Bascule in Amsterdam, van de pleegmoeder van een 8 jarige jongen. De jongen is vroeger mishandeld en heeft nu o.a. slaapproblemen. Ze zochten professionele hulp, maar al snel werd de 8-jarige zoon opgenomen xe2x80x9cvoor nader onderzoek en zoxe2x80x9d. Nu wordt hij vaak gesepareerd als hij xe2x80x98s nachts uit bed komt. Dat is toch onbegrijpelijk!

Het separeren van een 8-jarige roept direct vragen op mbt proportionaliteit.. Waarom zijn er xc3xbcberhaupt separeercellen op kinderafdelingen?? Dat is toch niet nodig. Dat is toch niet goed voor een kind. De belevingswereld van een kind is dikwijls grotendeels beperkt tot de directe waarneming, en de grove afwijzende persoonsbenadering door middel van dwangmaatregelen ondermijnt de ontwikkeling van sociale vaardigheden (NB: voorbeeldfunctie!), respect en diepere moraal, en een goed wereldbeeld waar dialoog boven geweld staat.

Hoe ontwikkelt een kind zich, dat opgevoed is met isoleercellen? Ik herinner me een opmerking van een jongen van 19 met jeugd-TBS, die zei: xe2x80x9cIk ga mijn eigen kinderen later zeker streng opvoeden, en ook slaan als dat nodig is, want ik wil niet dat ze zo terecht komen als ikxe2x80x9d. Nou, dan heb je het als hulpverlening dus echt wel begaaid. DAT willen we toch niet bereiken onder de naam van de zorg.

Ik heb een dikke brief met aanbevelingen naar het bestuur van de Bascule geschreven, zodat ze niet kunnen zeggen dat ze niet weten hoe het anders moet. Er zijn namelijk tal van alternatieven, zoals vroegsignaleren, preventie, presentie, evaluatie, dialoog en discussie, cursussen gastvrijheid, nonviolent apprach, de-escalatie, bewustwording, training door ervaringsdeskundige clienten, fysieke infrastructuur (licht, ruimte, sfeer) en faciliteiten, zoals comfort room/anger room. Alles met de nadruk op contact, communicatie, vertrouwen en wederzijdse veiligheid, waardoor men proactief kan omgaan met spanningen en het voorkomen van escalaties, met een duidelijke focus op de persoonlijke ontwikkeling naar volwassenheid, welzijn en zelfredzaamheid.

De Jeugdafdeling van de Bascule (12 jaar en ouder) heeft ook al ervaring met het terugdringen van dwangmaatregelen, en de Bascule staat/stond zelfs bekend als een vooruitstrevende instelling die wellicht een voorbeeld zou kunnen zijn, maar de kinderafdeling (onder de 12) zijn ze kennelijk vergetenxe2x80xa6 Daar gaat het mooie plaatje.

Er is werk aan de winkel. Ik heb ook al verschillende professionals benaderd, en Bert van de Werf (klinisch psycholoog) heeft al laten weten dat hij bereid is om cursussen bejegening te komen geven voor het personeel van de Bascule.

De Inspectie bekijkt of ze deze gang van zaken rondom de separatie van een 8-jarige gaan onderzoeken. En ik neem aan dat het bestuur van de Bascule mijn pleidooi ook wel zal oppikken, omdat de projecten op de jeugdafdeling al hebben laten zien dat het inzicht er wel is. Ze hebben nu een (grote) steek laten vallen, maar we verwachten dat ze nu bij de Bascule met de kinderafdeling aan de slag gaan om dwang uit te bannen. Geweld is namelijk zinloos in de opvoeding.

Ook ontving ik deze week alweeeeer klachten over Mentrum (onderdeel van Arkin, Amsterdam). Het is alarmerend dat ik daar zo regelmatig klachten over ontvang. Ik heb ook deze jongen opgebeld. Hij mag zijn vriendin niet zien, en hun zoontje is hun ook al afgenomen. Hij wil het gezinnetje redden, en is bereid om hulp te aanvaarden voor zijn gezinnetje, voor zijn vriendin en het opvoeden van het kindje. Maar nu is iedereen van het gezin uit elkaar gehaald, en hij wordt op afstand gehouden (waarschijnlijk omdat hij vroeger zelf ook problemen heeft gehad). Het is een hele pijnlijke situatie dus.

Ik heb ook hem geprobeerd te steunen en advies te geven, en te zorgen dat er beter gecommuniceerd wordt tussen de hulpverlening en de betrokkenen. Daarom heb ik deze klachten doorgestuurd aan de voorzitter van de Raad van Bestuur van de instelling (Jeroen Muller van Arkin). Met de vraag of dit probleem met de betrokkenen opgelost kan worden. Het maken van contact en het realiseren van een verstandhouding zijn nu juist een paar van de essentele skills die nodig zijn in de GGZ, om de client en het sociale netwerk een goed inzicht en besef van de situatie te geven, en zo de autonomie en de regie van de client te vergroten. Hoe kan het dat de communicatie hier nagenoeg afwezig is? Dat is toch geen hulp.

En waarom wordt de sociale context verbrijzeld? De sociale context van de persoon is het verleden en de toekomst. En zeker vanwege die toekomst is het belangrijk om transparant te zijn. Iedereen heeft het recht om te begrijpen wat er gebeurd (al hoeft niet iedereen alle details te weten). Wanneer andere mensen uit het sociale netwerk van de client meer begrijpen van het proces binnen de GGZ, en bijv. zelf het herstelproces kunnen waarnemen en begrijpen, ontstaat er inzicht, waardoor het sociale netwerk meer aan preventie en mantelzorg kan doen. Ook wordt het stigma en taboe minder, omdat het ziekteverloop en het zorgproces niet meer zo mysterieus en onbegrijpelijk (beangstigend) is. Ook is reeds bekend (oa uit de projecten Dwang en Drang) dat het betrekken van naasten een enorme meerwaarde heeft voor de zorgverlening zelf, omdat naasten vaak beschikken over een onmisbare schat aan informatie omtrent gedrag en voorkeuren van de client enz. Met behulp van die sociale kennis lukt het vaak beter om zorg op maat te verlenen.

Vermaatschappelijking van de zorg is enorm belangrijk, en hoewel men dat op papier wel erkent, zien we daar in de praktijk veel te weinig van terug. Dat moet anders!

Ik heb ook benadrukt dat de situatie bij Rozenburg, Mentrum meer aandacht behoeft, omdat de behandelsfeer kil is, o.a. met kantoorverpleging (die nauwelijks contact heeft met de clienten op de afdeling), en daarvan kennen we allemaal de risicoxe2x80x99s.

*

Het was dus een behoorlijk drukke week, maar ik heb ook nog goed nieuws. Ik had laatst, op 8 april, namelijk een spontane ontmoeting met minister Ab Klink van Volksgezondheid op een bankje in Den Haag. Toen hebben we even gepraat over dwang in de GGZ en dat was heel erg prettig en interessant. De minister vroeg toen of ik een keertje langs kon komen op het departement om verder te praten, en dat wilde ik natuurlijk wel. Deze week ben ik opgebeld om een afspraak te maken. Het duurt nog wel even, want nu heeft de minister het nog erg druk, maar in het zomerreces heeft hij wat meer tijd, en ik wil natuurlijk wel dat hij echt tijd heeft. De afspraak is gemaakt op woensdag 15 juli 2009 in Den Haag.

Ik heb alvast een informatie pakketje gestuurd, met mijn laatste manifest over de strijdigheid tussen de wetsvoorstellen Verplichte GGZ en het nieuwste VN-verdrag (CRPD). Mijn verslag is te vinden bij het bericht van 20 april 2009, of klik hier:

Download manifest4_strijdigheid_tussen_wet_verplichte_zorg_en_vnverdrag_crpd.doc 

Ook heb ik mijn persoonlijke verhaal en visie toegelicht met een artikel. Ik wil namelijk meteen gaan praten over verbeterkansen, en niet te lang stilstaan bij de probleemstellingen. Ik hoop dat het een goed gesprek wordt.

Tenslotte heb ik via de WNUSP (www.wnusp.net ) ook nog een heel mooi document ontvangen van de OHCHR (een belangrijk onderdeel van de VN: het Office of the High Commissioner on Human Rights). In dat document wordt er vanuit het nieuwe VN-verdrag gekeken naar de wetsvoorstellen voor (verplichte) GGZ in Oeganda. In grote lijnen is het document ook direct van toepassing op de Nederlandse situatie, waar eveneens dwangmogelijkheden op basis van een gevaarcriterium in relatie tot een ziektebeeld wordt gesuggereerd. Het is een zeer interessant document voor eenieder die zich wil verdiepen in het vernieuwen van de wetgeving in lijn met het nieuwe VN-verdrag, dus dat document heb ik rondgestuurd aan allerlei mensen die betrokken zijn bij het wetswijzigingtraject van de BOPZ (Verplichte GGZ)

Het OHCHR Working paper xe2x80″ A review of the Ugandan legal framework relevant to persons with disabilities is hier te vinden. Download CRPD_legal_framework.uganda.2009.doc

gesprek bij RvA over concept-verklaring

Gisteren, vrijdag 8 mei 2009 had ik weer een gesprek met Paul Spronken, de voorzitter van de Raad van Bestuur van Reinier van Arkel Groep (RvA) om over de xe2x80x9cgenoegdoeningxe2x80x9d te praten. Op mijn verzoek was Grace Herrmann er ook weer bij komen zitten. Ik was alleen gekomen, dus we waren met zijn 3en.

Bij het vorige gesprek van 10 april hebben we afgesproken dat er een verklaring komt tegen dwang die ondertekend zal worden door RvA en mij, en die verklaring zal daarna openbaar worden. Ook heeft Paul Spronken namens RvA aangeboden om mijn stichting (Stg. Mind Rights) een financiele ondersteuning te geven.

Ik moest daar stevig over nadenken, omdat ik het toch ook wel vreemd vond dat mijn persoonlijke xe2x80x9cgenoegdoeningxe2x80x9d naar mijn stichting zou gaan, en niet naar mij als persoon, terwijl het leed mij als persoon is aangedaan. Het gaat me met de hele zaak immers juist om de erkenning van mensenrechten en mensenwaarde, als volwaardige persoon. Ik zat dus wel een beetje met die opzet van een donatie aan de stichting. Daar wilde ik dus o.a. over praten.

Verklaring

Ik had vorig weekend, op 2 mei, een concept-verklaring ontvangen van Paul Spronken. Het was een briefje met slechts 10 algemene zinnen, waarin ze zeggen dat ze betreuren dat ik traumaxe2x80x99s heb opgelopen, en dat ze mijn initiatief Actiegroep Tekeer tegen de isoleer! / Stichting Mind Rights willen steunen. Ik heb gisteren bij het gesprek eerlijk gezegd dat ik de hele situatie nogal pijnlijk vond. Moeten die paar zinnen mijn ervaringen compenseren? Dit korte algemene briefje dekte de lading niet. Ik zei dat ik de diepgang miste. Ik wil een duidelijke verklaring met daarin: 1. wat er fout was/is, en 2. wat RvA doet/gaat doen om dat in de toekomst te voorkomen. Er moeten afspraken en plannen liggen om bijv. langdurige separatie, visitatie, klachten enz. te vermijden (een soort actieplan). Dan heeft het immers ook waarde als het ondertekend wordt.

Paul Spronken stemde daarmee in. Hij kon zich wel vinden in een meer gedetailleerde verklaring, omdat dat ook aansluit bij de actuele Dwang en Drangprojecten, die al allerlei actiepunten en verbeteringen hebben opgeleverd. Hij dacht ook dat de verklaring een stimulans zou kunnen zijn voor de verbeteringen in de instelling. Grace Herrmann zal een selectie maken van de informatie uit Dwang en Drangprojecten voor deze actieplan-verklaring. En er wordt nu dus gepoogd om een stuk te schrijven waarin ik me kan herkennen. Het zal ook niet meer de opzet van een persbericht hebben (dat komt pas aan het einde), maar het wordt in de eerste plaats dus een soort actieplan, visiedocument. Daar zal nog wel het nodige overleg aan vooraf gaan voordat het echt is zoals ik het wil hebben, maar ik vind het erg belangrijk dat we hierover in overleg kunnen zijn.

Er komen dus meer details en concrete actiepunten in de verklaring.

Adviesfunctie

In de concept-verklaring was opgenomen dat ik, als een soort van xe2x80x9cwederdienstxe2x80x9d, de instelling RvA zal gaan adviseren mbt het terugdringen van dwang en het verbeteren van de zorg. Ik vond het nogal vreemd dat in deze conceptverklaring aan mij werd voorgesteld om voor een wederdienst c.q. verplichting te tekenen. Dat past volgens mij niet in het kader van welgemeende genoegdoening.

Ik ben best bereid om Reinier van Arkel van adviezen te blijven voorzien, maar ik heb niet de behoefte om een diensverband te overwegen voordat de lucht geklaard is tussen mij en de instelling. Daarvoor zit het allemaal te diep.

Ik wil mijn adviserende functie dan ook op zich loskoppelen van de xe2x80x9cgenoegdoeningxe2x80x9d, en dan apart te beschrijven ofzo. Ik mag een voorstel doen over hoe die adviesrol uitgewerkt kan worden.

Ook was het goed om te horen dat er een aantal adviezen van mij reeds zijn doorgepakt.

In oktober 2008 begon de hele genoegdoeningszaak toen ik was uitgenodigd bij RvA om recente klachten over de opnameafdeling te bespreken. Bij dat gesprek werd er door Paul Spronken aangeboden om eens te zien xe2x80x9choe een genoegdoening tot stand zou kunnen komenxe2x80x9d. Sindsdien voeren we overleg.

Inmiddels zijn er stappen gezet om de sfeer van de opnameafdeling Zilverlinden te verbeteren in een project samen met de clienten (dat is nu gaande). Ook gaat men visitatie uit het protocol schrappen. En men wil xe2x80″ op mijn verzoek- ook eens goed kijken naar de klachtenprocedures. Dat is mooi.

Ik krijg inmiddels het gevoel dat mijn adviezen en protesten dus wel werkelijk gewaardeerd en serieus genomen worden (en niet zozeer zijn om mij stil te krijgen, maar meer om hun eigen imago op te vijzelen). Het lijkt alsof men de zorg werkelijk wil verbeteren. Er wordt geluisterd naar mij! Dat vind ik toch wel heel erg bijzonder om mee te maken. Er veranderen dus wel echt dingen!

Stichting of persoonlijk

Toen gingen we praten over het moeilijke deel: Er wordt een aanbod gedaan voor het geven van een xe2x80x9cgenoegdoeningxe2x80x9d aan de stichting, maar volgens mij moet dat aan mij persoonlijk gericht zijn (de stichting is een onafhankelijke rechtspersoon, en ik ben zelf ook een volwaardige rechtspersoon). Ik wil erkenning voor mijn gelijkwaardigheid.

Paul Spronken liet me toen weten dat persoonlijke schadevergoedingen via de juridische weg geregeld moeten worden, en dat dat los stond van dit gebaar naar de stichting. Hij begreep dat een donatie aan de stichting geen persoonlijke genoegdoening zou kunnen zijn. Zo was het ook niet bedoeld. Het aanbod om mijn stichting een financiele ondersteuning te geven, was vooral om aan te geven dat ze mijn initiatief Actiegroep Tekeer tegen de isoleer! / Stichting Mind Rights waarderen. Zij beseffen dat mijn persoonlijke ervaringen een grote rol hebben gespeeld bij het starten van de protesten en acties tegen dwang en isoleercelgebruik. En die protesten zijn belangrijk geweest voor de totstandkoming van de nationale Dwang en Drangprojecten en de hele cultuuromslag in de zorg. Omdat zij nu ook zelf werken aan een cultuuromslag, willen ze graag laten zien dat we allebei dezelfde richting op gaan (Ik begrijp dat ze wellicht hun imago willen verbeteren hiermee).

Hij zei er wel bij: xe2x80x9cAls dit gebaar je beeld van RvA 10% gunstiger zou maken, dan hebben we toch al wat bereiktxe2x80x9d. Hij zei ook dat hij snapte dat dit geen persoonlijke genoegdoening was, en dat ik nog steeds vrij ben om een proces aan te spannen om een persoonlijke schadevergoeding te verkrijgen.

Het was echt een grote verrassing dat het gesprek zo open was. Ik had verwacht dat er een sfeer van xe2x80x9conmogelijkhedenxe2x80x9d zou zijn, en dat het aanbod bedoeld was om me stil te krijgen, om verdere juridische processen af te houden en het af te kopen. Dat dacht ik echt!

Maar ze zeiden dat het persoonlijke gedeelte los staat van het gebaar naar mijn stichti
ng. Het kan dus gewoon allebei, dat ik persoonlijk mijn recht krijg, en dat ze ook mijn stichting een donatie geven. Die wending had ik allerminst verwacht.

Het gesprek had deze keer dus een positieve klank. Echt heel bijzonder om mee te maken. Ik was er echt van onder de indruk, omdat ik deze xe2x80x9cgoodwillxe2x80x9d niet echt verwacht had.

Het hele gesprek moest toen eerst even bezinken, voordat ik mijn gedachten kon richten op xe2x80x9choe nu verderxe2x80x9d.   

Toekomst

Ik begrijp dat het voor Reinier van Arkel wellicht belangrijk is om een akkoord met de Stichting te bereiken, omdat ze zo uit kunnen dragen dat gewerkt wordt om de praktijken in hun instelling te veranderen. Mijn ervaringen zijn immers niet zo fraai, en men wil dus graag laten zien dat er een nieuwe koers wordt gevaren.

Paul Spronken stelt dat persoonlijke genoegdoening via de juridische weg (de rechter) moet worden geregeld, en dat ik daar geheel vrij in ben om dat te doen of niet. Dat staat los van het gebaar naar de stichting.

Maar na dit soort akkoord zou voor mij de zaak eigenlijk dus nog steeds niet volledig afgesloten zijn, want dan zou ik als mens nog steeds niet in ere hersteld zijn (Moet ik het dan maar accepteren? Ik denk het niet). Ik zou dan dus alsnog een gerechtelijke procedure willen aanspannen om mijn fundamentele mensenwaarde bevestigd te krijgen.

Ik denk dat als RvA oprecht is in de verklaring tegen dwang, en oprecht in de intentie voor genoegdoening, en als men werkelijk de praktijken verder wil aanjagen om een andere koers te varen en separeervrij te werken, dan lijkt het me redelijk om dan ook meteen boter bij de vis te doen.

Als RvA werkelijk betreurd dat ik traumaxe2x80x99s heb van hun behandeling, als zij werkelijk willen veranderen, dan kunnen ze net zo goed meteen een persoonlijke schadevergoeding erbij doen, en daarmee het slepende, juridische proces uitsparen. Boter bij de vis zou immers betekenen dat ze werkelijk inzien en invoelen dat het een kwalijke zaak is om iemand maandenlang te separeren vanwege zelfmoordpogingen, en dat ze het echt goed willen maken (xe2x80x9cgenoegdoeningxe2x80x9d). Dan zou mijn persoonlijke zaak in ieder geval werkelijk afgehandeld zijn, en dat biedt dan ook weer hoop voor anderen.

Ook zou het een signaal zijn dat aangeeft dat dwang werkelijk niet meer acceptabel is, en een zeer serieuze aangelegenheid is. Financiele sancties geven een onderwerp doorgaans meer urgentie en gewicht. Als er een schadevergoeding voor onredelijke dwangtoepassing wordt toegekend, zal dat wellicht resulteren in een grotere terughoudendheid in de inzet van dwangmaatregelen. Dat is een gewenst effect.

Ik denk zelfs, dat het onmogelijk is om een dergelijke verklaring te tekenen, zonder blijk van volledige oprechtheid en wil tot veranderen. Boter bij de vis dus.

Daarna kreeg ik nog een idee:

Wellicht is het een goed idee om af te spreken om binnen 3 of 5 jaar het nieuwe VN-verdrag (CRPD) volledig te implementeren bij Reinier van Arkel. Dat zou een werkelijke ommekeer ten aanzien van oude praktijken betekenen, en is een zeer krachtige en inspirerende manier om de verwerpelijkheid van dwang in de zorg te bekrachtigen. Dat zou een stap zijn waar ik werkelijk een aspect van genoegdoening in zou kunnen vinden.

Ik verwacht bovendien dat er voor ingrijpende veranderingen ook aanspraak gemaakt kan worden op budgetten van de overheid tbv implementatie van het VN-verdrag. Dat lijkt mij dus kansrijk voor de uitvoerbaarheid.

Dat lijkt me wel wat!